“Dirk, kan ik even met je praten? Ik ben wat onzeker en onrustig over mijn finale …”
Ze komt uit Oekraïne, ex-rugbyinternational en sinds 3 jaar rugby referee. Ze is goed en snapt het spelletje. De rol die ze daarin heeft (referee) kent geen echte ge. Ze is fit en snel op het veld, maar daarbuiten, tussen de wedstrijden … stil, op zichzelf, teruggetrokken.
Ownership
Tijdens het eerste post-match coachingsgesprek (er zullen er nog meer volgen, dit toernooi) vraagt ze nadrukkelijk of ze het goed doet en hoe ze ’t nog beter kan doen. Glimlachend vertel ik haar dat dat, net als op het veld, háár beslissingen zijn en ook moeten zijn: “je wil geen kopie van mij worden, je wil je beste zelf worden, toch?”
Die pakt ze. Mijn vragen over wat er goed ging in de wedstrijd en wat haar rol daarin was, leidt al snel tot een goede zelfanalyse en reflectie op haar doen en laten. Hier en daar doe ik een suggestie, geef een tip. Daarmee maakt ze haar plan voor haar volgende wedstrijd.
Zelf kiezen
Ze pakt het stuur van haar eigen ontwikkeling echt vast.
Probeert nieuwe looplijnen en posities zodat ze net die halve seconde eerder op de juiste plek is om te bekijken, te beoordelen, te beslissen.
Haar preventieve communicatie is goed en coaches en publiek begrijpen uit haar heldere signalen wat er aan de hand is.
Ze is heel goed bezig en iedereen ziet het. Zijzelf ….?
Ontwijken ?
Ze blijft wat op afstand van de andere referees en officials. Haar gezicht verraadt weinig. Ze blijkt de beste van de 13 referees op dit 3-daagse internationale toernooi, maar heeft ze ook plezier? Terloops vraag ik ernaar en krijg een weinigzeggends “oh prima hoor” terug. Da’s OK. Kies maar of en wanneer je wil praten. Zoals vaker benoem ik ook naar haar dat wij, de 4 performance reviewers, ook beschikbaar zijn voor ‘andere’ gesprekken. “Als jij het wil”.
Tóch hulp vragen
“Dirk, kan ik even met je praten? Ik ben wat onzeker en onrustig over mijn finale …Ik heb wat advies van je nodig”
Ze is onzeker, of ze wel goed genoeg is voor de finale. Haar hoofd loopt over. Eén poging om het coachend op te lossen, blijkt snel onsuccesvol. Ze wil mijn advies. Mijn bekende ‘kreten’ komen ook weer voorbij: control the controlables, wees alleen jezelf, focus: referee what’s in front of you.
Ik geef haar 2 opties om de tijd tot de finale te vullen en bevestig nogmaals haar kwaliteiten “dit kan jij, wij geloven in jou, jij bent dit weekend de beste”. Dooddoeners eerste klas, maar toch …
Doorbraak
In de tunnel met de spelers, wachtend op het signaal van de televisieregisseur om het veld op te gaan, maak ik nog even contact. Ze kijkt gemotiveerd maar nog-niet-overtuigd-van-zichzelf uit haar ogen.
Tijdens de rust breng ik haar een watertje. Haar ogen staan vol van energie en ze glimlacht van oor tot oor. Ze heeft plezier (en ze is nagenoeg foutloos, die eerste helft, hoewel ze moeite heeft te erkennen). De tweede helft is ze ook goed. Degelijk, aanwezig zonder dominant te zijn, laat spelers hun spel spelen. Na afloop zijn spelers, coaches en toernooileiding heel tevreden.
Eind goed, alles heel goed
Bij de afsluitende BBQ komt ze naar me toe en bedankt me.
“Jouw vragen tijdens dit weekend lieten me zelf denken en je luisterde echt naar mijn verhaal. Daar kan ik wat mee. Je advies over ‘control’ en ‘focus houden’, heeft me geweldig geholpen. Thanks”.
Na de kangaroo court (DM me voor uitleg) en bij behorende biertjes mijmer ik wat na. Wat een top weekend en wat mooi om weer iemand te kunnen helpen. Ik ben best wel OK.
Als coach en klankbord bestaat mijn rol voornamelijk uit bevragen en luisteren. Prikkelen. Confronteren, met glimlach en warmte. Soms ben ik een mentor die vanuit ervaring een suggestie of ander perspectief geeft. Dan kies jij, zittend aan het stuur van je eigen ontwikkeling, je richting en je tempo. Zelf-bewust-zijn.
Als jij ook ‘even wil praten’ zullen we dan kennismaken?
Via email of telefoon (06 – 105 371 58) krijg je makkelijk contact. Ik kijk ernaar uit.
